اشعار

از گریه‌ات شکستم و عالم خراب شد           سهـم تـمـام ثـانـیـه‌ها اضطـراب شـد

تیری رسید و صحبت من ناتمام ماند           گـفـتـم که آب؛ تیـر برایم جـواب شد

تیری رسید حنجرت آتش گرفت و بعد           از آتـش گـلـوی تـو قـلـبـم کـبـاب شد

تصویر حلق پاره‌ات ای کودک شهید           در چشم‌های دخـترکی تشنه قاب شد

آنجا که مـوج‌مـوج دل آب سنگ شد           آنجـا که فـوج‌فـوج دل سنـگ آب شد

تیری رسید و هستی من را به باد داد           آهنگ من بریـده بریده «رباب» شد

با چه رو خـیـمه بَرَم این سرِ آویـزان را           چه کنم مشکلِ این حنجر خون ریزان را

به سفـیـدیِ گـلـوی تو کسی رحـم نـکـرد           رسمِ کوفی است بگیرند هدف، مهمان را

دست و پـایـی زدی و باز تـبـسّم کـردی           پس خـدا بوسه زند این دو لب خندان را

بوسه بر این سرِ پاشیده ز هم مشگل نیست           من چـسان دفـن کنم پـاره‌ای از قـرآن را

من دهم با چه زبانی خبرت را به رباب           حـرمـلـه ذبـح نـمـوده گـلوی عطشان را

بعد از این است که بر سینۀ من جا داری           نــزد مـــادر بــبــرم؛ آهِ دِلِ ســوزان را

گـریـه بر معـجـرِ عـمّـه نـرود از یـادت           وسـط هـلـهـلـه‌ها بـدرقـه کـن یــاران را

تا به محشر ز غبار غـم تو گریه بپاست           ای عجب داغ تو کردَست بپا طوفـان را

سنـد مستـنـد کـرب و بلا حـنجـر توست           بُـرد مـظـلـومـیِ تـو آبــروی عـدوان را

عید قربان من است و تو همان ذبحِ عظیم           و خـدا مُـهـر قـبـولی زند این قـربـان را

تیر آمد و درست به حلقت فرو نشست           در سینه‌ام دومرتبه رازی مگو نشست
جایی که بوسه گاه من و مادر تو بود           بـاور نمی‌کـنـم پـر تـیـر عـدو نـشـست

ششماهه‌ام بگو چه شد اینگونه میروی           "بابا" نگفتی آرزویش در گـلو نشست
از بس شتـاب تـیـر عـدویت زیـاد بود           یک چشم هم زدن به گلویت فرو نشست
می‌خـواستم ببـوسمت آرام و بی صدا           یک تیر روی حلق تو با های وهو نشست
یک یک تن تـمام حـرم سرخ می‌شود           چون که علم ز دست بلند عمو نشست

آمد از آن میـان و تو را انتخـاب کرد            تیری که صورت پدرت را خضاب کرد

آمـد پـــدر بـرای تـو آبــی طلـب کـنـد            دشمن چگونه شد که پدر را جواب کرد؟

مضطر شده پدر، برود سمت خیمه‌ها؟            حتی تصورش جـگـرم را کـباب کرد

هـفـت آسـمـان سرخ خدا گریه می‌کند            از گریه‌ای که درغم طفلش رباب کرد

نفرین به حرمله که عذاب سه شعبه را            حتی برای کودک شش ماهه باب کرد

محـسن تـرین مــــدافع سردار کـربـلا            در خون خود کنار حسین انقلاب کرد

تا که داغت به دلِ شعله ورِ گهواره ست           دلِ خلق دو جهان خونْ جگرِ گهواره ست

تا زمـانـی که برای تو نـشیـمـن گاه ست           سایـۀ بال مَلـَک رویِ سـرِ گهـواره ست

تـو عـلـی هـستـی و گـهـوارۀ تو بیتُ الله           گر پُر از فاطمه‌ها دور و برِ گهواره ست

اشک از چشمِ دل سنگِ من آورده بُرون           بی‌زبان، مرثیه خوانی هنرِ گهـواره ست

بی‌خـبر رفته ای از خیمه به میدان، حالا           آنچه پیچیده در عـالم، خبرِ گهـواره ست

مـوقـع غـارت خـیـمـه شده و در لشـگـر           بحث و جنگ و جَدَل انگار سَرِ گهواره ست

به حلقت تیــر کین بـنـشست اصغر            تو را دادم چه زود از دست اصغر

خــودم دیــدم که این تیـر سه شعبه             نـفــس را بر گــلویت بست اصغــر

**** 
ز اشکــم خون به قلب سنگ کردم             نـفـس را در گــلـویم تنــگ کــردم

گــرفتــم دست خــود زیر گــلـویت             ز خــونت صورتـم را رنگ کردم 
****
به قــلــبـم حــرمــلـه تیـر خطـا زد             گــلـــوی نـــازک طــفـــل مـرا زد

دو چــشــم بود بر زخــم گــلـویـش            دو دستش بسته بود و دست و پا زد 
**** 
کسی چــون من گــل پــرپــر نبـیند            گــلـوی پـــاره اصــغـــر نــبــیــنـد

بدست خــویش کـنــدم قــبــر او را            که این قـنــداقــه را مــادر نــبــیـند

این طفل شیرخـواره همه لشکر من است           در بیـن سـی هـزار سـپـه، یـاور من است

یـک بـاغ لاله هـدیه به محبـوب کــرده‌ام           این شیــرخـواره دسته گلِ آخـرِ من است

خونی کز آن جمــال خــدا گشت لاله‌گون           بـاور کنـید خـون عــلی‌اصغــرِ مـن است

ایـن طفـل شیــر را مشمــارید شیرخــوار          من مصحف خــدایم و این کوثـر من است

مـن سیــنه چـاک سنگــر سـرخ شهادتــم            این است آن شهید که هم‌سنگــر من است

ایـن اسـت آن شهـیـد کـه با بی‌زبــانی‌اش           تـا صبـح روز حــشـر پیــام‌آور من است

جسمش به روی دست من و مرغ روح او           پـــرواز کـرده در بــغـلِ مـادر مـن است

چون شمعِ ســوخته شده از قحط آب، آب           آبـی اگر که خــورده ز چشمِ تر من است

خواهید اگــر کـنـیـد پس از این زیــارتش           قبــرش به روی سینۀ غم‌پــرور من است

«میثم» شـرارۀ دل مـا را کــشد به نظــم            با ســوزِ سینه، تشنـه لبِ ساغـر من است

طفل همیشه عاشق، ســرباز شیــرخواره           مــادر شود فـدایت، یک خنده کن دوباره

می دانــم از لب خشک، لبـخـنـد بر نیاید           لب هات بستـه مــادر با چشــم کن اشاره

وقتی کشیــد بابا تیــر از گــلـوت بیـرون           شــد حــنجــر تو مثل قــرآنِ پــاره پــاره

تو شیر خواهی از من، من عذر خواهم از تو           کز سینه جــای شیــرم، آید برون شراره

در خیمه ماه رویان، سوزند همچو خورشید           کی دیده جان مادر، خون ریزد از ستاره

بگــذار تا بســوزم، بــگــذار تا بــگــریم           بر زخــم داغدیده جـز گریه چیست چاره

هر قطره اشک، ما را، موج هـزار دریا           هر لحظه در غم توست صد سال یادواره

اینجاست جای تکبیر یارب که دیده با تیر          راه نفس بـبـنـدند بر طفــل شیــر خــواره

مادر اگر بگرید بر زخـم تو عجب نیست          بالله کم است اگر خون، جوشد زسنگ خاره

هم طفل بود معصوم، هم تیـر بود مسموم          میثم از این مصیبت، خون گریه کن هماره

تا خــدا فیض تو را قـسمت دنیــا کرده            لطف دستــان تو را بــاب مــداوا کرده

نفس حضــرت عـیـسـای مسیحـا دم را            در دم کــالــبـد کــوچـک تو جــا کـرده

هر کجا حرف شفا هست در این آبادی            پَــر قــنداقــۀ تو کــار خـودش را کرده

ظرف چند ماه، تو چه با برکت دل بُردی            ویــژگیی که فـقـط عمــر تو پیـدا کرده

روی دستــان ربــاب آیـۀ تو نــازل شد            عــلــیِ اکبــر، اگــر روزی لیــلا کرده

اشکِ دربارۀ تو، عـرش نـشـیـنـم کرده            این همان کرب و بلاییست که امضا کرده

پَــر پــرواز تو آنقــدر تو را بــالا بُـرد            مـادرت را به سـمـا غــرق تماشا کرده

مادرت غرق معماست که جرم تو چه بود؟            تیــر در پــاسخ یک معـصیت نــاکرده

چه رازی به میقات خون دیده ای تو            که از طفلی احــرام پــوشیـده ای تو

تــوئی آخــرین مــاه رخـشـنــدۀ من            که در این شب تــار تــابیــده ای تـو

به سرخی خــون گـلــوی تو سوگند                به طـفـلی خــدا را پــرستـیـده ای تو

چه غم گر که گلچین تو را کرد پرپر               گـل از بــاغ فیض خــدا چیده ای تو

ز چشمم چــرا چشم خود بر نـداری               چه در چشمۀ چشـم من دیــده ای تو؟

ز سوز عطش لحظه ای را نخـفـتی                در آغوش من از چه خوابیـده ای تو

همه لاله ها در غمت گــریه کـردند               ندانــم به روی که خــنــدیــده ای تو

بــرای ســؤالــت جــوابــی نــــدارم               زمن آنچه با خنــده پــرسیــده ای تو

قسم بر وفــائی که داری، زخــونت               به دین خــدا جـلــوه بخشیــده ای تو

از گریه ات شکستم و عــالـم خراب شد            سهــم تمــام ثــانـیــه‌ها اضـطــراب شد

تیری رسید و صحبت من ناتــمام ماند            گفتــم که آب؛ تــیــر برایــم جواب شد

تیری رسید حنجرت آتش گرفت و بعد            از آتش گــلــوی تو قــلبــم کــبـاب شـد

تصویر حلق پاره‌ات ای کــودک شهید            در چشم‌های دختــرکی تـشنه قــاب شد

آنجا که مــوج‌ موج دل آب سنــگ شد            آنجا که فــوج‌ فــوج دل سنـگ آب شد

تیـری رسید و هستی من را به باد داد            آهنگ من بریــده بریده «ربــاب» شد

گریه ها حلـقه شدند پا به ركــابش كردند            دست ها چنگ زنان مـرد ربـابش كردند

مادر تشنۀ شش ماهه خود اقیانوس است            ربِّ آب است و در این جلوه سرابش كردند

بی زره آمــده از بـس كه شهــامت دارد            كس حریفش نشد و زود جــوابش كردند

تیر مرد افكن و بر طفلك شش ماهه زدند            یعــنــی انــدازۀ عبــاس حـسابش كــردند

ظاهراً اصغر است اما ز همه اکـبـر تر            چون خدا خواست بدین شیوه خضابش كردند

سر شب شیر نمی خورد، نمی خفت علی            این كه خوابیده، گُمانم كه عتــابش كردند

شورِ چشم تر او داشت اثــر می بخـشـیـد            كوفیان هلهـلـه كردند و خــرابش كــردند

بعد از این خاك سرِ هر چه ثوابِ این قوم            هر چه كردند به شه بهـر ثــوابش كردند

نخــریــدنــد دلِ ســوختــۀ ســلــطــان را            لیك اصغر جگـری داشت كه آبش كردند

کنون که حـسـرت پــرواز فرصتم داده            برای بــوسه ات ای تیــر هستـم آمــاده

گمان مبر که علی رفت و مادرش هم رفت            مــرا ربــاب برای همیــن زمــان زاده

برای بــوسه زدن بر گــلوی پــارهٔ من            تمـام عــرش خــدا هم به سجــده افتاده

کسی ندیده کبوتــر شبـیه من این قــدر            که نوع پر زدنش ســاده، رفتنش ساده

نماز عاشـقـیَـم را در آسمــان خــواندم            که دست های پــدر بــوده اند ســجّــاده

خونابِ غــم به سیـنـۀ مــادر نمی رسید            این تیــرِ غیظ كرده اگر سر نمی رسید

دستِ كــمـی ز نیــزۀ ابـنِ اَنَـس نداشت            بَد می بُرید، كـاش كه تا پَــر نمی رسید

یك قطــره هم ز مهــریـۀ مــادرِ حسین            یعنی به كامِ تشنۀ اصغــر  نمی رسید؟

خیلی نداشت فــاصله تا خیــمه ها پــدر            می رفت هر چه باز به آخـر نمی رسید

كاری نداشت غیرِ خجــالت كـشـیـدنش            زیرِ عبا سرش كه به پیكــر نمی رسید

می مُـرد در تحـیُّــرِ این داغِ دلخــراش            زینب اگــر به دادِ بــرادر نـمی رسیــد

جز خنده هایِ سرخِ لب و چشمِ نیمه باز            تسكین بر آتـشِ دلِ خــواهـر نمی رسید

نبضِ پدر شمارشِ معكــوس می گرفت            نه، این گلو به بستنِ معجــر نمی رسید

تیرِ عــدو به جایِ همه سهم بــرده بود           چیزی به چشمِ حسرتِ لشكر نمی رسید

قندِ عسـل به خنــده لـبت بــاز كرده ای

در رقــصِ بــاد دلبــری آغاز كرده ای

با دستهای فـاطـمـی مـعــراج کرده ای            كوچكتــرین پـیمبــرم اعجــاز كرده ای

این روزها برای خودت اكبــری شدی            مــادر مرا چــقــدر سرافــراز كرده ای

آرامش تو بُغــضِ مرا ســرخ می كــند           ســوز دلــم به ناخن غــم ساز كرده ای

بر دستِ بینِ سلسله ام غصه خورده ای           همــدردیت هــر آیــنه ابــراز كرده ای

در بُهت بـرده ای همگان را كه با سه پر           در آسمــانِ قــافــلـه پــرواز كــرده ای

سعی دارد کودکش را در عبـا پنهان کند            باید او تن را جدا؛ سـر را جدا پنهان کند

گریۀ اصغر، صدای هلـهـلـه، با تیـر خود           حرملــه باید صدا را در صــدا پنهان کند

مشتی از خون علی را ریخت سمت آسمان           خواست تا جرم زمین را در هوا پنهان کند

با غلاف خنجــری، بابا پـسر را دفن کرد           کربلا را خواست تا در کــربلا پنـهان کند

گیرم اصلا طفل خود را پشت خیمه دفن کرد          خنده های آخــرش را در کجـا پنهــان کند

تـیـر آمد و از لانـۀ بــی آب پـرش داد            یک فاصله در بین گلوگاه و سرش داد

بغض همه آوار شد آن وقت که کودک            یک دسته گل سرخ به دست پدرش داد

خنـدید و خـجالت زده تر شد پدر از او            خندید و غم  تازه تری بر جگـرش داد

یک آیۀ کوچک به لب عرش رسیده است            یک کفتر کوچک که خدا بال و پرش داد

او غربت صدای پدر را شــــنیده است         شیر خواره ای که سنّ بلوغش رسیده است

با بال های ناله که از حــــال رفته بود         تا پیش چشـم های پدر پــــــر کشیده است

دست سه شعبه ای که به سویش درازشد         هرگز چنین بهار قشـــنگی نچـــــیده است

آن سو صدا زدند که ســیراب می شود         تیرش ز آه و اشـــــــک علی آبدیـده است

خون گلوی ملـتـهـبش بر زمین نریخت         این باغ لاله را کس دیـــــگر خریده است

از تکّه های حنجره ای خشک و بی رمق        ته مانده ی غریب صدایش چکــــیده است

پوشــانده بود زیر عبا چون که مادرش         در این لباس تازه علی را ندیـــــــده است

گهواره بـــی دلیل به خود تاب می دهد         این بستر بدون علــــــی خـواب دیده است

بگو که جــان بدهم بی‌امان برای سرت         کـم اســت جانم اگر، کودکم فدای سرت

گرفته داغ غمـت را به سیــنه مرغ دلم          و بی‌قرارترین اســت در هوای ســرت

نگاه ملتهـبـم گاه، مــــحو گهـواره است         و گاه، خیره بر انبوه زخــم‌های ســرت

چه آرزوی بزرگی است این، ولی ای کاش         جدا شــــود سر نـاقابلم به جــای سـرت

زده اســت آتشــم این غم که بعد تو باید         به شام و کوفه سفر کرد پا به پای سرت

چگونه زنده بمــاند پس از تو همسر تو         چگونه جان ندهم آه!‍ درعـــزای سرت؟

فراز منـــــبر دســتت کلیـم خواهم شد           زبان بگیر که من هم دو نیم خواهم شد

به گیـــسوان رقیه قسم که پشت سرت           نماز خوان اذان نســـــیم خــــواهم شـد

به نــــصّ آیـۀ ایــاک نعبد تو قــــــسم           به امتداد سنان مســـتقیم خــــــواهم شد

مـرا ز شیر گـــرفتند و زود فهـــمیدند           که از لبت چو برادر سهیـم خواهم شد

فراز کـــرب و بلا خـوب تر نشانم ده           چرا که تا به قیامت کـــــریم خواهم شد

نوشته اند که قبرم به روی سیـنۀ توست           نوشته اند به ســـینا کــــــلیم خواهم شد

اگر چــه ناز ندارم پس از وفات ولی           مرا ببوس که من هم یــتــــیم خواهم شد

وقتش رسیـده است که پر در بیــــاوری        از راز خـنـده‌ی همه ســر در بیـاوری

وقتش رسیده است که موسی شوی وباز        از نیل تا فـرات جـــــگر در بیــاوری

وقتش رسیده است که با روضه‌های خشک        اشــکــی ز چشم چند نـفر در بیــاوری

خود را به روی تیغ کشـاندی که جنگلی        از زیــــر دســت‌های تبـــر دربیاوری

تو یک تنه حــریف همه می‌شوی و بس        از این قماط، دســــتی اگـــر دربیاوری

تو از نوادگان مسیـــحی بعــــــید نیست         از خاک، مشک تــازه و تر دربیاوری

در این کویر خار گل انــداخت گونه‌ات         گـفـتی کمـــــــــی ادای پدر دربیاوری!

لب مــی‌زنی به هم که بخوانی ترانه‌ای          اشکـی به این بهانه مـــگر در بیاوری